Junior Journalist

Groot nieuws!! Vandaag gingen we naar de prijsuitreiking van de Junior Journalist schrijfwedstrijd 2010-2011. Katrien Purnot van onze klas werd uitgeroepen tot beste schrijfster van héél onze gemeente ! Een welgemeende proficiat, Katrien.

Hier volgt het winnende opstel :

Pats, geen knal of flits, gewoon weg. Het ene moment was de leraar er nog en het volgende moment was hij weg! Het is nu een week geleden. Alle mensen ouder dan zestien jaar zijn gewoon verdwenen. Sommige kinderen zeggen dat we in een grote koepel zitten en we er niet uit kunnen.

Het is nu zeven dagen geleden. Eén grote paniek, opeens waren alle volwassenen weg! Alle kinderen slapen nu in de sportzaal en het is stil, heel erg stil. Ik vraag me toch af hoe dit zal aflopen?! Ik kijk naar de aarde het lijkt alsof alle volwassenen magische krachten hebben gekregen. Sommige mensen zijn met hun handen de bloemen op aarde water aan het geven. De anderen maken de vuilnisbelten kleiner. Ze zwaaien wat met hun handen en pats, weg is het vuil. En daar... zie ik het goed?? Daar vliegen mama en papa. Ze zijn de ozonlaag aan het verdikken...

"Opstaan, opstaan !" klinkt het in de grote zaal. Alle kinderen gaan zich wassen en zich klaarmaken. Enne ... De groten helpen de kleintjes? "Oké" zeggen we. We maken ons klaar en gaan allemaal terug naar de sportzaal. Daar krijgt iedereen een taak voor de komende twee weken. We voeren voor de rest van de dag de taak uit en daarna begint alles weer opnieuw : dromen, werken, eten en drinken is het enige wat ik doe.
Nu, een half jaar later, word ik gewekt en heb zoals altijd dezelfde droom gehad. Ik maak me klaar en begin aan mijn taak. Ik draai me om en er staan rare gedrochten binnen waarvan ik het gezicht niet kan zien. Ze zeggen dat wij allemaal naar de sporthal moeten gaan. Met een bang hart vertrekken we.

Eens in de sporthal binnengekomen moet iedereen gaan zitten. Het grootste gedrocht gaat op een verhoog staan, kucht een keer en zegt : "Kinderen, wat er allemaal is gebeurd is allemaal een beetje raar en erg, maar ... het wordt allemaal nog veel, veel erger. Sommigen van jullie hebben misschien rare dromen gehad waarin jullie volwassenen zagen werken. Zij deden dat niet zomaar. Zij werkten voor hun leven en dat van jullie. Jullie weten zeker ook dat de aarde aan het opwarmen is en dat de wereld ooit door jullie mensheid ten onder zal gaan. En het is zover. De aarde is op dit moment ten onder aan het gaan. Dus ook jullie ouders en alle andere volwassenen van deze wereld die over een paar uur zo goed als weg zijn. Jullie zijn een klein groepje van alle kinderen. Wij hebben jullie in deze koepel gestopt en Moeder Natuur gaf de mensheid en de aarde nog een kans. Alle volwassenen kregen magische krachten en kregen een half jaar om de aarde te redden. Als dat hun niet lukte, zou de aarde binnen één week weg zijn. En raad eens? Het is hun niet gelukt. Wij hebben alle kinderen van zestien jaar of jonger in deze koepel gestopt en ik heb slecht nieuws, heel erg slecht nieuws. Jullie zullen je hele leven ..."

"Schatje, wakker worden!!!" klinkt het onder aan de trap. He??? Waar ben ik? Ik lig in mijn bed en pyjama is nat van het zweet. Oooh, vandaag is het schoolbal! Heb ik dit dan allemaal gedroomd? Dat kan toch niet ?!

Nu, een jaar later kan ik mij die droom nog herinneren alsof ik hem gisteren heb gedroomd. Mijn ecologische voetafdruk wordt steeds kleiner en ik let veel meer op het milieu. Want je weet maar nooit, voor je het weet zit je in een grote glazen koepel ...

Katrien Purnot.